Απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα τηλεφωνικών παρεμβάσεων

[φυλλάδιο αντιπληροφόρησης, PDF]

Απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα τηλεφωνικών παρεμβάσεων του αναρχικού Χρήστου Πολίτη. Παραθέτουμε το μεγαλύτερο μέρος τοποθέτησής του στο ραδιόφωνο http://www.1431am.org (Θεσ/νίκη, 8 Μάρτη) παρεμβάλλοντας αποσπάσματα και από άλλες παρεμβάσεις του σε εκδηλώσεις σχετικές με την αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές (Μπραχάμι, 19 Φλεβάρη και Ηράκλειο, 26 Φλεβάρη). σύντροφοι-συντρόφισσες

ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ εδώ και τρεις μήνες περίπου μετά τις συλλήψεις της 4ης Δεκεμβρίου. Για να πιάσουμε όμως την ιστορία από την αρχή πρέπει να πάμε λίγα χρόνια πιο πίσω. Στις 22 Μαΐου 2008 γίνεται ένας εμπρησμός τριών οχημάτων της κατασκευαστικής εταιρείας που είχε αναλάβει τα έργα του νέου Εφετείου στην Αθήνα. Την επόμενη μέρα με προσάγουν, κοντά στο μετρό των Αμπελοκήπων, κρατούμαι για κάποιες ώρες στην ασφάλεια όπου μου γίνονται ερωτήσεις σχετικά με το πού βρισκόμουν το προηγούμενο βράδυ, στο τέλος μου παίρνουν μια μαρτυρική κατάθεση και με αφήνουν ελεύθερο. Από τότε βρίσκομαι διαρκώς κάτω από διακριτική και αδιάκριτη παρακολούθηση της αστυνομίας. Ίσως πιο χαρακτηριστικό και κάπως αστείο δείγμα αυτής της κατάστασης, αυτής της καθημερινότητας, είναι ότι γείτονες στην επέτειο του Πολυτεχνείου του 2009 καλούν την αστυνομία θεωρώντας ύποπτους τους αστυνομικούς που παρακολουθούν το σπίτι μου στον Χολαργό. Παράλληλα δημοσιογράφοι διαρκώς μέσα από κανάλια και εφημερίδες φιλοτεχνούν το προφίλ του μόνιμα υπόπτου. Παρά την αντιφατικότητα βέβαια να είμαι διαρκώς ύποπτος ανάλογα με το ποια οργάνωση δρα, αυτοί συνεχίζουν αμείωτα την προσπάθειά τους έτσι ώστε να δημιουργήσουν το κατάλληλο κλίμα για κάποια επικείμενη σύλληψη. Αποκορύφωμα όλης αυτής της επικοινωνιακής εκστρατείας είναι η δημόσια ανακοίνωση από τα δελτία ειδήσεων των 8 αλλά και από τις κυριακάτικες φυλλάδες, το Νοέμβριο του 2009 ότι έχει εκδοθεί εναντίον μου ένταλμα σύλληψης για τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Η περιγραφή βέβαια πάντα ίδια: Χρήστος, 30 χρονών, προσαχθέντας για την υπόθεση του Εφετείου.

Νομίζω ότι οι αντιστοιχίες με την περίπτωση της Φαίης [Μέγιερ] αλλά και τόσων άλλων συντρόφων είναι πάρα πολλές για να υποστηρίξει ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος, ο πιο αγαθός, ότι είναι τυχαίες. Δυόμισι χρόνια μετά τον εμπρησμό του Εφετείου και δύο μέρες πριν συλληφθώ για αυτήν την υπόθεση καλούμαι να απολογηθώ στην 8η τακτική ανακρίτρια για αυτόν τον εμπρησμό έχοντας να αντιμετωπίσω ένα βαρύ κατηγορητήριο με 3-4 κακουργήματα και ένα πλημμέλημα. Παρόλα αυτά, λόγω των πραγματικών δεδομένων της υπόθεσης αφήνομαι ελεύθερος με περιοριστικούς όρους (απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και παρουσία στο τμήμα) και αυτή η υπόθεση λήγει.

Προφανώς κάποιοι δυσαρεστούνται με αυτήν την εξέλιξη. Έτσι σήμερα βρίσκομαι κατηγορούμενος για μια υπόθεση στην οποία δε γνωρίζω καν τους συγκατηγορούμενούς μου. Αν μέχρι τώρα η αντιτρομοκρατική ποινικοποιούσε τις προσωπικές και συντροφικές σχέσεις, πλέον έχει το θράσος, πλέον τολμάει να τις κατασκευάζει. Ατράνταχτο στοιχείο και ικανό για την ανακρίτρια να κρίνει ότι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ενοχής, είναι ότι βρέθηκα να κινούμαι στην περιοχή του Πειραιά την ίδια ώρα -χωρίς βέβαια να διευκρινίζεται ακριβώς ούτε το μέρος, ούτε η ώρα- που κινιόταν στην ευρύτερη περιοχή και ένας από τους συγκατηγορούμενούς μου, ο Αλέξανδρος Μητρούσιας. Σύμφωνα με την αντιτρομοκρατική εγώ εκείνη τη στιγμή έκανα μέτρα αντιπαρακολούθησης στο συγκατηγορούμενό μου, χωρίς βέβαια να διευκρινίζεται ούτε σε ποιο σημείο ήμουνα εγώ, ούτε σε ποιο σημείο βρισκόταν ο συγκατηγορούμενός μου, ούτε ότι μπορούσαμε να επικοινωνούμε, ούτε την ακριβή στιγμή, ούτε πώς αυτό γινόταν, τίποτα. Παρόλα αυτά προφυλακίστηκα για αυτήν την υπόθεση.

Όλα αυτά νομίζω πως δε μπορούν να ερμηνευτούν έξω από το περιβάλλον μέσα στο οποίο διεξάγονται. ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΜΙΑΣ ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, οικονομικής, χρηματιστικής, περιβαλλοντικής, κοινωνικής. Στην πραγματικότητα πιστεύω ότι βρίσκεται σε μια παγκόσμια κρίση αναπαραγωγής του. Αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης αλλά και ταυτόχρονα δυναμικό κομμάτι της καθεστωτικής λύσης είναι οι πόλεμοι στην καπιταλιστική περιφέρεια, η οικονομική σύγκρουση ανάμεσα στα πιο ισχυρά μπλοκ εξουσίας και οι ενδοσυστημικές αντιπαραθέσεις, μα κυρίως είναι η καπιταλιστική επίθεση με στόχο την ευρύτερη φτωχοποίηση και προλεταριοποίηση. Για να είναι νικηφόρα για το ίδιο το καθεστώς αυτή η επίθεση, απαιτούνται ακόμα και στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο καθεστώτα μόνιμης έκτακτης ανάγκης, κοινοβουλευτικές δικτατορίες και αυτό γιατί η κρίση παράγει καταστάσεις που απαιτούν διαρκώς μεγάλης κλίμακας κρατικές παρεμβάσεις. Το πρόβλημα όμως είναι ότι το κοινοβουλευτικό θεσμικό πλαίσιο δεν επιτρέπει αυτές τις γρήγορες και δυναμικές παρεμβάσεις. Είναι όλο και πιο απαραίτητος ένας κρατικός μηχανισμός που θα επιβάλλει μέτρα παρακάμπτοντας την αβρότητα του δημοκρατικού διαλόγου, τους αργούς του ρυθμούς. Γι’ αυτό και η υπερσυγκέντρωση εξουσίας στα χέρια λίγων υπουργών, γι’ αυτό οι νόμοι ψηφίζονται με τη διαδικασία του κατ’ επείγοντος χωρίς καν τα προσχήματα, την απάτη, τη συζήτηση στη βουλή ή το ψεύδος του κοινωνικού διαλόγου.

Ταυτόχρονα το καθεστώς δε θα μπορούσε παρά να θωρακίζει με κάθε τρόπο τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς, τους οργανώνει επιστημονικά, τους ενισχύει υλικά αλλά και με ανθρώπινο δυναμικό, μα κυρίως δίνει πολιτική κάλυψη σε κάθε τους ενέργεια. Έτσι και αλλιώς η βία πια είναι η μόνη πειθώ, ο μόνος τρόπος για να εκβιάσει όχι τη συναίνεση πια αλλά την υποταγή. Ο τρομονόμος αναθεωρείται, ο στρατός οργανώνει ασκήσεις πάνω στη χρήση αστυνομικού εξοπλισμού και τη διάλυση των διαδηλώσεων. Η αστυνομία εκπαιδεύεται και δρα σαν στρατός κατοχής. Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα διεθνές πείραμα καταστολής και νομίζω ότι όλα αυτά περιγράφουν ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ…

(…) Ένα πείραμα όσον αφορά τα νέα οικονομικά μέτρα, δηλαδή τον περιβόητο στόχο αυτό της εσωτερικής υποτίμησης για τη μετατροπή της οικονομίας της Ελλάδας σε μια οικονομία τύπου Ταϊβάν, χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας, χωρίς μισθούς, χωρίς δωρεάν νοσοκομεία, χωρίς συντάξεις, ένα κάτεργο δηλαδή, και ταυτόχρονα βέβαια είναι και ένα πείραμα πειθαρχίας και καταστολής. Δεν είναι τυχαίο ότι στις Σέρρες επιβλήθηκε απαγόρευση ακόμα και της απόπειρας συνάθροισης των αγροτών έτσι ώστε να μη μπλοκάρουν το τελωνείο και ταυτόχρονα ο υπουργός υγείας βγήκε στη βουλή και είπε ότι οι αγρότες λειτουργούν αντεθνικά. Δεν είναι τυχαίο ότι διώκεται πια ως ποινικό αδίκημα το να μην πληρώνεις διόδια ή το να μη χτυπάς εισιτήριο στο λεωφορείο, δεν είναι τυχαίο ότι ο στρατός εκπαιδεύεται εδώ και καιρό με πρόσχημα τις ειρηνευτικές αποστολές για την καταστολή διαδηλώσεων, δεν είναι τυχαίο, αν δεν κάνω λάθος, ότι οι κάτοικοι των Πετραλώνων διώκονται διότι με πειθώ και με επιθετικότητα επιδίωκαν τη ρήξη της περίφραξης στο λόφο του Φιλοπάππου (…)

…Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΕΧΘΡΟΥ, με την αντιτρομοκρατική πολιτική να είναι βασική συνιστώσα της, αιχμή της, είναι πολυεπίπεδη, αλλάζει διαρκώς κατευθυντήριες γραμμές, δόγματα, στοχοποιήσεις αλλά στην ουσία αναπαράγει και προωθεί διαρκώς πέρα από τις όποιες διαφοροποιήσεις της την εγκληματοποίηση των αναρχικών αλλά και όσων αγωνίζονται. Είδαμε μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και πριν ξεκινήσει το δημόσιο ξέσπασμα της κρίσης μια συνολική επίθεση στον εσωτερικό εχθρό. Εκατοντάδες άνθρωποι βρίσκονται σε δικαστική ομηρία, οι προφυλακίσεις διαδέχονται η μια την άλλη, βαριές κατηγορίες απειλούν με εξοντωτικές καταδίκες, απροκάλυπτη είναι πλέον η ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων. Βλέπουμε ένα νέο ιδιώνυμο με πιο πρόσφατα παραδείγματα της Φαίης και το δικό μου, όπου χωρίς το παραμικρό στοιχείο άνθρωποι είτε βρίσκονται στη φυλακή είτε κατηγορούνται βαριά με μόνο στοιχείο τη συμμετοχή τους στο κίνημα. Το βούλευμα με το οποίο προφυλακίστηκε έστω για 15-20 μέρες η Φαίη είναι τελείως αποκαλυπτικό, δηλαδή ότι κατείχε και διάβαζε δημοσιευμένα κείμενα ατόμων που η ίδια χαρακτηρίζει πολιτικούς κρατούμενους. Επίσης η πιλοτική εισαγωγή της σύγκρισης dna στην περίπτωση του Άρη Σειρηνίδη, του οποίου η δίκη ξεκινάει αύριο, η αστυνομική κατοχή των Εξαρχείων, οι εισβολές σε στέκια και καταλήψεις, οι δολοφονικές επιθέσεις της ομάδας Δίας και Δέλτα στις πορείες και όλα αυτά μαζί με το θεαματικό συρφετό των εκαμιτών να μεταφέρουν τους προσαχθέντες, τους κατηγορούμενους με τα αλεξίσφαιρα, τους εκαμίτες μέσα στις δικαστικές αίθουσες ή τους κουκουλοφόρους της αντιτρομοκρατικής μέσα στα ανακριτικά γραφεία την ώρα που υποτίθεται αποφασίζεται η πιθανή προφυλάκιση, όλα αυτά φυσικά για να κατασκευάζεται η εικόνα του επικίνδυνου τρομοκράτη. Νομίζω ότι ο στόχος τους είναι ο φόβος, η εσωτερίκευση της ήττας και της παντοδυναμίας του κράτους, η θυματοποίηση. Να σκεφτεί ο καθένας, να πάει σπίτι του, να γυρίσει στις σπουδές του, στη δουλειά του, στην οικογένειά του, στις βραδινές εξόδους του. Στόχος τους είναι να εξουδετερώσουν τον ίδιο τον αγώνα, το ίδιο το κίνημα, εξουδετερώνοντας και φοβίζοντας τους ίδιους τους αγωνιστές, όσους δηλαδή συμμετέχουν ενεργά στο αντιεξουσιαστικό, αναρχικό, ανατρεπτικό κίνημα χωρίς οικονομία δυνάμεων και χωρίς να υπολογίζουν το κόστος, που προωθούν κάθε στιγμή την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, τη σύγκρουση με το καθεστώς…

(…) Στόχος βέβαια δεν είναι να εξοντώσουν εμάς μόνο, στόχος αυτής της κατασταλτικής κίνησης απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, είναι Η ΕΚΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΝ ΤΑΞΕΩΝ. Η καταστολή αυτή θέλει να λειτουργήσει ως παράδειγμα απέναντι σε όσους ασφυκτιούν, σε όσους διαδηλώνουν, σε όσους κατεβαίνουν στο Σύνταγμα και πετάνε πέτρες στα ΜΑΤ στις απεργίες, απέναντι στον καθένα που δυσφορεί απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, απέναντι στη ζωή του, σε μια ζωή που αποδεικνύεται όλο και πιο φτωχή, όχι μόνο από οικονομικής άποψης αλλά πιο φτωχή από ουσία, από νόημα (…)

…Ταυτόχρονα, σε άλλα επίπεδα βέβαια, αλλά ταυτόχρονα και παράλληλα, το σύστημα στοχοποιεί, υποτιμά, εγκλείει διάφορες κοινωνικές ομάδες στις σύγχρονες επικίνδυνες τάξεις. Πιο ενδεικτικό παράδειγμα αυτή τη στιγμή από τους μετανάστες δύσκολα νομίζω θα βρούμε. Το χαμηλότερο ίσως ποσοστό δεκτών αιτήσεων ασύλου στην Ευρώπη, οι νάρκες και οι φράχτες στον Έβρο, η Frontex και το λιμενικό να βουλιάζει τις βάρκες στο Αιγαίο, οι ιδέες για πλωτές φυλακές. Και ταυτόχρονα ο προσδιορισμός των μεταναστών σαν το απόλυτο κακό, υπεύθυνοι για τις ασθένειες, την ανεργία, την εγκληματικότητα, ακόμα και τη χρεοωκοπία των νοσοκομείων σύμφωνα με τον Λοβέρδο, ακόμα και για το ρατσισμό. Και όταν σηκώνουν κεφάλι, όταν αγωνίζονται, όπως στην περίπτωση της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη το κράτος δείχνει τα δόντια του, δεν το βλέπουμε να δαγκώνει με όλη του τη δύναμη ακόμα αλλά να απειλεί. Επιβάλλεται περισσότερο με την πυγμή του και τον όγκο των δυνάμεών του παρά με την άμεση βία. Έχουμε δηλαδή την άρση του ασύλου στη Νομική, έχουμε τις διώξεις στον πρύτανη ή στα μέλη της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης, έχουμε τη σκληρή γραμμή σε σχέση με τα αιτήματα και όλα αυτά φαίνεται να παρουσιάζονται με μια αριστερή, δημοκρατική φρασεολογία και ρητορική, σαν μια ανθρωπιστική λύση μπροστά στη δυνατότητα του κράτους να αιματοκυλήσει τη Νομική.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΝΟΜΙΖΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Συγκεκριμένα η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές, στους πολιτικούς κρατούμενους, νομίζω ότι δεν είναι αγγαρεία, δεν είναι ούτε καθήκον και δεν είναι χάσιμο χρόνου ίσως όπως μπορεί να θεωρείται από διάφορους. Γιατί η προώθηση του λόγου των κρατουμένων και ιδιαίτερα η αλληλεγγύη σε αυτούς όταν απλώνεται στους αγώνες που ξεσπούν ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, είναι ικανή να καταδείχνει την καπιταλιστική κίνηση, την αναδιάρθρωση της οικονομίας και της καταστολής, που μόνο ως τέτοια μπορεί να καταπολεμηθεί. Είναι ικανή να οξύνει τον κοινωνικό και ταξικό ανταγωνισμό γιατί σε αυτή τους την προσπάθεια βρέθηκαν στα χέρια του εχθρού οι κρατούμενοι και ακριβώς για αυτό το σκοπό συνεχίζουν να παλεύουν πίσω από τα συρματοπλέγματα. Νομίζω ότι η αλληλεγγύη δεν είναι χάσιμο χρόνου γιατί είναι ικανή να πάρει πίσω τους συντρόφους, είναι ικανή να πιέσει για τη σύντομη απελευθέρωσή τους, χαρίζοντας τελικά σημαντικές ήττες στο κράτος και να δώσει δύναμη και αυτοπεποίθηση στο κίνημα, να δώσει νέα ώθηση που τελικά θα το ξεμπλοκάρει…

(…) Εγώ κρίνω ότι, έτσι όπως αντιλαμβάνομαι εγώ την αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές, νομίζω ότι είναι η επέκταση των σχέσεών μας μέσα στην εξεγερτική κοινωνική πράξη, η επέκταση των σχέσεών μας δηλαδή μέσα στο εσωτερικό της καθημερινής σύγκρουσης, του παγκόσμιου εμφυλίου πολέμου, στο εσωτερικό του ανατρεπτικού κινήματος. Δεν είναι τα τυχερά κάποιας συμφωνίας, δεν ανταλλάσσεται, δεν κεφαλαιοποιείται αργότερα, ούτε φυσικά την προσφέρουμε για να μας επιστραφεί κάποια στιγμή όταν τη χρειαστούμε. Σε καμιά περίπτωση επίσης, δεν είναι η συνέχιση και η εξέλιξη της δράσης των κρατουμένων, επιβάλλοντας με έναν εκβιαστικό τρόπο την αλληλεγγύη με την ταύτιση ή την αδιαφορία. Αν η αλληλεγγύη αφορούσε μόνο όσους ταυτίζονται στα πολιτικά μας σχέδια, αν οι συντροφικές μας σχέσεις διαμορφώνονταν από τις κοινές εμπειρίες και επιλογές ή ακόμα περισσότερο από ταυτόσημη αξιολόγησή τους, τότε νομίζω ότι οι ίδιοι θα καταφέρναμε να την υπονομεύαμε, να την περιορίζαμε σε πολύ στενά πλαίσια και όρια. Η αξία της, η ομορφιά της, η δύναμή της, είναι ότι συνδέει, ότι προσπαθεί να συνδέσει, ότι προσπαθεί να επικοινωνήσει μάλλον
-γιατί είναι μια διαδικασία αρκετά δύσκολη- άγνωστους μεταξύ τους αγώνες, πολέμους και συγκρούσεις. Προσπαθεί να συνδέσει από τους αγώνες των φυλακισμένων αγωνιστών ως την αντίσταση στη λωρίδα της Γάζας και από κει σε όσους αρνούνται να πληρώσουν τα διόδια, από τις οδομαχίες στην Κερατέα και την απεργία πείνας των μεταναστών ως τις εξεγέρσεις στη βόρειο Αφρική και τον αραβικό κόσμο. Πράγματα που είναι διαφορετικά, πάρα πολλές φορές και αντιφατικά, σημεία αναφοράς, σκεπτικά, εμπειρίες, πρακτικές και πραγματικότητες. Και παρόλα αυτά όμως αυτές οι πραγματικότητες, παρόλα τα αντιθετικά αυτά σημεία που έχουνε μεταξύ τους, συνθέτουν την ποικιλότητα του αγώνα. Συνθέτουν την από ‘δω πλευρά του οδοφράγματος. Νομίζω τώρα ότι σα συνέχεια αυτού του σημείου, νομίζω ότι πρέπει να τονίσουμε πόση σημασία έχει η κριτική διάσταση της αλληλεγγύης. Στο βαθμό που τουλάχιστον εγώ θεωρώ αυτονόητο το να βρίσκομαι αλληλέγγυος ακόμα και με ανθρώπους ή καταστάσεις αγώνα με τις οποίες διαφωνώ κάθετα. Νομίζω ότι η αλληλεγγύη δεν έχει αξία χωρίς την κριτική. Τότε είναι ζωντανή, τότε σ’ αφήνει να κινείσαι, να κάνεις πράγματα. Επίσης να μην αντιλαμβάνεσαι τη δική σου θέση σαν κάποιο θέσφατο. Το ζητούμενο, το κρίσιμο σημείο, είναι ότι η κριτική απαιτεί απόλυτη συντροφικότητα και διάθεση για κοινό αγώνα. Κι αυτό το λέω γιατί συχνά οι αιχμάλωτοι σύντροφοι, λόγω των μεγάλων απαιτήσεων, όσο και του μεγάλου κόστους -δεν μπορούμε αυτό να το παραγνωρίσουμε σε κανέναν, σε καμία στιγμή- που έχουν οι επιλογές τους, υπάρχουν στιγμές που δείχνουν να μη δέχονται την κριτική και να θεωρούν την πολιτική αντιπαράθεση σαν μία πράξη απαξίωσης, σαν μια πολεμική επίθεση. Από την άλλη αν θέλουμε να ‘μαστε έτσι δίκαιοι, βλέπουμε ότι πολλές φορές η ανέξοδη κριτική θυμίζει, ξέρω ‘γω, συζήτηση φοιτητών. Γενικότητες, αφορισμοί, καμία συγκεκριμένη πρόταση που να προωθεί τον κοινωνικό και τον ταξικό ανταγωνισμό. Νομίζω ότι αν θέλουμε να συνοψίσουμε, το επίφοβο αυτό σημείο της κριτικής, το επίφοβο αυτό σημείο που μας ανοίγει όλες τις δυνατότητες της αλληλεγγύης, που μπορεί να αναδείξει πραγματικά τον πλούτο της, νομίζω ότι το επίφοβο αυτό σημείο απαιτεί καθαρές προθέσεις, μίσος για την εξουσία και συντροφικότητα για όσους την πολεμούν (…)

(…) Για μένα η αλληλεγγύη είναι αξία, είναι προϋπόθεση της εξέγερσης, της επανάστασης, της καθημερινής σύγκρουσης με τον καπιταλιστικό κόσμο, είναι προϋπόθεση των διαδικασιών που απαιτούνται αλλά και των συντροφικών σχέσεων που μέσα στον αγώνα διαμορφώνονται (…)

(…) ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΕΔΩ ΠΕΡΑ [ΓΡΕΒΕΝΑ] είναι υψίστης ασφαλείας, είναι καινούργιες, είναι πανομοιότυπες σε αρχιτεκτονική και σκεπτικό με τις φυλακές Μαλανδρίνου και Δομοκού, είναι τα επονομαζόμενα από το σωφρονιστικό κώδικα καταστήματα κράτησης τύπου Γ’. Εδώ πέρα, παρόλο που επειδή είναι καινούργιος χώρος μπορεί να σου φαίνεται καθαρά ή να φαίνεται ότι δεν έχει πολλή υγρασία, ή να έχεις καλοριφέρ το βράδυ και ζεστό νερό κάποιες ώρες τη μέρα, το σκεπτικό είναι πολύ διαφορετικό από παλιότερες φυλακές. Τα κτίρια εδώ είναι πολύ χαμηλά ενώ οι τοίχοι είναι πάρα πολύ ψηλοί, ώστε να μην έχεις κανένα ερέθισμα. Δε βλέπεις τίποτα πέρα από τοίχους, συρματοπλέγματα, μπετόν και κάγκελα. Τα χρώματα της φυλακής είναι μόνο τρία, δεν υπάρχει τέταρτο χρώμα. Είναι το κίτρινο των τοίχων, το γαλάζιο των μεταλλικών κατασκευών, και γκρι το χρώμα του δαπέδου. Επίσης δεν υπάρχουν ήχοι, δεν υπάρχουν δηλαδή άλλοι ήχοι εκτός από αυτούς της φυλακής, λόγω της απομονωμένης τοποθεσίας της, ανάμεσα σε λόφους. Δεν υπάρχει κάποιος δρόμος έξω, ούτε κόσμος, ούτε κάποια πόλη. Στόχος αυτής της διαρρύθμισης της φυλακής και της έλλειψης εξωτερικών ερεθισμάτων είναι να κάνει το μυαλό σου να μη σκέφτεται κανονικά, όπως όταν ήσουν έξω. Επίσης είναι χωρισμένη σε δέκα πολύ μικρές πτέρυγες των 60 το πολύ 70 ατόμων και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βλέπεις συνέχεια τον ίδιο κόσμο, έχει πολύ μικρά προαύλια και αυτή η στενότητα του χώρου σε κάνει να αισθάνεσαι συνέχεια εγκλωβισμένος. Αυτό το μοντέλο εγκλεισμού, με την παντελή έλλειψη εξωτερικών ερεθισμάτων έχει σαν αποτέλεσμα να εξοντώσει το μυαλό σου, την προσωπικότητά σου, να σε καθυποτάξει ψυχικά και συναισθηματικά, ακριβώς επειδή δεν έχεις κανένα άλλο ερέθισμα εκτός από αυτά της φυλακής. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να σε ταπεινώνει διαρκώς, να σε ισοπεδώσει, να μη μπορείς να βρεις κανένα κομμάτι σου, να μην είσαι ο εαυτός σου καμία στιγμή της καθημερινότητάς σου, με αποτέλεσμα να οδηγηθείς στα φάρμακα ή να κλειστείς στον εαυτό σου ή να γίνεις ρουφιάνος της υπηρεσίας. “Δικό μας” καθήκον, των κρατουμένων δηλαδή, είναι αυτή η πραγματικότητα να αντιστραφεί και αυτό γίνεται μόνο διαμορφώνοντας τις σχέσεις εδώ πέρα, επικοινωνώντας ουσιαστικά, και προσπαθώντας να αγωνιστείς ενάντια στις φυλακές. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, όχι μόνο για να επιβιώσεις απλά, αλλά για να επιβιώσεις και ως προσωπικότητα (…)

…Θα πω ένα πράγμα που νομίζω δεν είναι ιδιαιτερότητα των φυλακών, αλλά είναι αυτό που μου έκανε όταν πρωτομπήκα την μεγαλύτερη εντύπωση. Σε σχέση με τα φάρμακα. Εγώ θεωρούσα ότι θα μπω εδώ πέρα και θα πρέπει να αποκαλύψω σε κάποιο έντυπο την κατάσταση που επικρατεί και ξαφνικά εκεί που καθόμουνα το πρωί ακούω να φωνάζουν φάρμακα ή να φωνάζουν και το απόγευμα φάρμακα και κατάλαβα πως η κατάσταση είναι να τα δίνουν αφειδώς. Δηλαδή όποιος κρατούμενος πάει και ζητήσει φάρμακα του δίνουν ό,τι θέλει σε ό,τι ποσότητα θέλει, δηλαδή στην πτέρυγα τουλάχιστον το ένα τρίτο πηγαίνει και πίνει φάρμακα μεσημέρι-βράδυ, με αποτέλεσμα απλώς να φυτοζωεί. Παίρνει φάρμακα στις 10.30, με το που κλείσει η φυλακή στις 12 πέφτει και κοιμάται μέχρι τις τρεις που ανοίγει, περιφέρεται μετά λίγο δύο-τρεις ώρες, μετά ξαναπαίρνει πάλι φάρμακα και στις 8 που κλείνει η φυλακή πέφτει πάλι και κοιμάται μέχρι να ξανανοίξει. Δηλαδή είναι ένας τρόπος να διατηρείται εδώ πέρα η ηρεμία σε απόλυτο βαθμό και ταυτόχρονα ο κρατούμενος να έχει την ψευδαίσθηση ότι οι μέρες περνάνε, ο χρόνος φεύγει, κοιμόμαστε τουλάχιστον, ξεκουραζόμαστε. Είναι κάτι που γενικά δεν το περίμενα, μπορεί και από αφέλεια, περίμενα η κατάσταση να είναι πιο υπόγεια. Παρόλα αυτά είναι τελείως φανερή και χαρίζονται απλόχερα τα ψυχοφάρμακα εδώ πέρα…

Ημέρες πολέμου

(από το περιοδικό ΓΚΡΕΜΙΣΤΕ ΤΗ ΒΑΣΤΙΛΛΗ, τ.2, Φλεβάρης 2011)

ΗΜΕΡΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

TPΙTH

«Για φάρμακα. Στον όροφο για φάρμακα. Μαζί με το νερό σας». Η υπηρεσία υπενθυμίζει το καθημερινό ραντεβού στην απάθεια. Ο υπάλληλος κρατάει ένα σωρό μικρούς φακέλους. Ο καθένας και με ένα όνομα. Και αν μπορείς να κατηγορήσεις τη διεύθυνση της φυλακής για ελλείψεις ακόμα και για τα πιο στοιχειώδη, δεν μπορείς να υποστηρίξεις το ίδιο και για τις δόσεις που πάντα έρχονται στην ώρα τους. Akineton, Hipnostedon, Largactil, Lexotanil, Seroquel, Effexor, Remeron…Και αν δεν είσαι ήσυχος, με 2 Aloberdin φυτοζωείς για μήνες. Χάπια που έξω χρειάζεσαι «κόκκινη συνταγή». Έτσι οι κρατούμενοι κοιμούνται, ενώ το υπουργείο παραμένει ήρεμο. Χρειάζεται φυλακισμένους κατεστραμμένους. Φοβάται όσους μπορούν να παραμένουν άνθρωποι. Είναι ικανοποιημένο όταν βλέπει τις αχτίνες ήσυχες, τον κόσμο να τσακώνεται για το ντόμινο, τον καθένα να κοιτάει την πάρτη του. Και όσους βγαίνουν στο προαύλιο να περπατάνε αργά και να έχουν σκυφτούς τους ώμους. Να πιστεύουν πως οι μέρες βγαίνουν, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν ότι καταστρέφουν ολοκληρωτικά το μυαλό τους, το σώμα τους, ότι υπογράφουν πρωί-βράδυ την καταδίκη τους.

ΤΕΤΑΡΤΗ

«Από την άποψη του φύλακα, το πλήθος αντικαθίσταται από μια πολλαπλότητα αριθμήσιμη και ελέγξιμη από την άποψη των κρατουμένων από μια μοναξιά εγκάθετη και επιτηρούμενη». Στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, που τυπικά ονομάζονται «Γενικά Καταστήματα Κράτησης τύπου Γ’», συναντάς παντού μια οργανωμένη κατανομή, μια αναλυτική διευθέτηση των πάντων. Κάθε επιφάνειας, κάθε αντικειμένου, κάθε ανθρώπου. Εδώ στα Γρεβενά κρατούνται γύρω στους 650 κρατούμενους, χωρισμένοι σε 10 μικρές πτέρυγες των 20 κελιών, με το δικό της προαύλιο η κάθε μία. Μια ολόκληρη πολιτεία με 10 μικρές αυτόνομες φυλακές. Οι κρατούμενοι κάθε μέρα και κάθε στιγμή πρέπει να βρίσκονται στη θέση τους. Στο κελί τους, στο επισκεπτήριο, τους δύο κοινόχρηστους χώρους, το προαύλιο, το γυμναστήριο. «Απαραίτητο είναι να εξουδετερώνονται οι συνέπειες των αμφίρροπων κατανομών, η ανεξέλεγκτη εξαφάνιση των ατόμων, οι άτακτες μετακινήσεις τους, η μη χρησιμοποιήσιμη και επικίνδυνη συναδέλφωσή τους΄ τακτική λοιπόν αντι-λιποταξίας, αντι-περιπλάνησης, αντι-συσπείρωσης». Οι υπάλληλοι στο ισόγειο κάθε πτέρυγας, πίσω από τζάμια που καθρεφτίζουν, επιβλέπουν τις κάμερες και καταγράφουν και την παραμικρή κίνηση. Ελέγχουν τα πάντα. Ανοίγουν και κλείνουν τις πόρτες, τα προαύλια, τα ενδιάμεσα κιγκλιδώματα. Η απόλυτη προσπάθεια καθυπόταξης όμως, η απόλυτη απομόνωση έχει να κάνει με τον τόπο που εφαρμόστηκαν τα αρχιτεκτονικά σχέδια και οι μελέτες των ψυχολόγων. Έχει να κάνει με τα ταξίδια που έκαναν οι πολιτικοί μηχανικοί στις πιο απομακρυσμένες περιοχές, στο απόλυτο πουθενά. Γιατί εδώ δε θα κοιτάξεις άλλο χρώμα πέρα από το κίτρινο, το γαλάζιο και το γκρι. Μονάχα ένα κομμάτι ουρανού στο μέγεθος του προαυλίου. Γιατί εδώ δε θα ακούσεις κανέναν άλλο ήχο, πέρα από τους καθημερινούς θορύβους του εγκλεισμού.

ΠΕΜΠΤΗ

Τα σωφρονιστικά καταστήματα δεν αρκούνται στο να συγκεντρώνουν και να περιορίζουν όσους κρίνονται άχρηστοι, ανεπιθύμητοι και επικίνδυνοι. Δεν αρκούνται στο να «εξουδετερώνουν» στη γλώσσα των εγκληματολόγων τον «πλεονάζοντα πληθυσμό». Ούτε μόνο στο να επιβεβαιώνουν τις κυρίαρχες αξίες τιμωρώντας κάθε πράξη και συμπεριφορά που αποκλίνει απ΄ αυτές. Τα σωφρονιστικά καταστήματα αποτελούν ταυτόχρονα ένα μηχανισμό παραγωγής και αναπαραγωγής της ανέχειας, μια ιδιόμορφη βιομηχανική ζώνη που κατασκευάζει εξαρτημένους, φτωχούς και διαλυμένους πρώην κρατούμενους, οι οποίοι, ως επί το πλείστον, είτε θα επιστρέψουν λίγο αργότερα στις φυλακές, είτε θα συμβιβαστούν με τις πιο υποτιμημένες και άθλιες συνθήκες ζωής. Θα συνθηκολογήσουν και θα εσωτερικεύσουν την απαξίωσή τους. Γιατί ολόκληρη η διαδρομή όποιου βρίσκεται στο «χώρο νεοεισερχομένων» για τον πρώτο εξευτελιστικό έλεγχο αφήνει τα σημάδια της πάνω του. Θα ξεχαστεί από συγγενείς, θα χάσει φίλους, θα ξεμείνει από χρήματα. Θα ταπεινωθεί από θρασύδειλους, χαιρέκακους ή αδιάφορους υπαλλήλους, από τα πειθαρχικά και τις απορριπτικές απαντήσεις για τις άδειες. Θα κλονιστεί η υγεία του. Και οι μεταγωγές θα σημαίνουν νεκρό χρόνο επισκεπτηρίων και μεροκάματων.

Εδώ για να επιβιώσουμε «να σκληρύνουμε πρέπει. Να θυμόμαστε μονάχα, ίσως και βαθιά, πολύ βαθιά, πολύ βαθιά και καλά συγκαλυμμένα, να θυμόμαστε πώς είναι να μην είσαι τόσο σκληρός, σα βράχος, σαν πέτρα. Όμως να δείχνουμε σκληροί και να το πιστεύουμε. Σε μια σφαίρα εξωπραγματική και μονάχα προσβάσιμη σε λίγους, τόσο λίγους, να αφηνόμαστε». Εδώ για να επιβιώσουμε πρέπει διαρκώς να αντιπαλεύουμε την ορατή και την αόρατη οροθέτηση της ύπαρξής μας. Τόσο την εξόφθαλμη βαρβαρότητα του εγκλεισμού, όσο και την περίφημη σωφρονιστική του δύναμη πάνω μας, που στοχεύει με πολλαπλούς τρόπους στην καθολική υποταγή μας. Εδώ για να επιβιώσουμε πρέπει να στήσουμε μικρές κομμούνες. Τόπους συνεύρεσης των μαχόμενων κρατουμένων. Για να μοιραστούμε τις καθημερινές δυσκολίες διαβίωσης, να επικοινωνούμε ουσιαστικά, να στήσουμε κύκλους αυτομόρφωσης, να αγωνιστούμε.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΕΦΟΔΟ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Χρήστος Πολίτης
Δ2, Κλειστή Φυλακή Γρεβενών
22 Ιανουαρίου 2011

Δήλωση αποχής συσσιτίου

-από κρατούμενους αγωνιστές σε ένδειξη αλληλεγγύης στους κατηγορούμενους του ιδιότυπου στρατοδικείου στον Κορυδαλλό που έχουν απαιτήσει (τέσσερις με απεργία πείνας και ένας με αποχή συσσιτίου) το μη φακέλωμα όσων αλληλέγγυων προσέρχονται στη δίκη και τη μαγνητοφώνησή της-

[PDF]

ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΧΗΣ ΣΥΣΣΙΤΙΟΥ

Στις 17/1 ξεκίνησε η δίκη του «Χαλανδρίου». Η πρώτη από μια σειρά δικών για την υπόθεση «Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς».

Ήδη πριν από την έναρξή της μια σειρά αποφάσεων και νόμων διαμόρφωσαν μια συγκεκριμένη συνθήκη. Η κατάργηση ουσιαστικά της έννοιας του «πολιτικού εγκλήματος», η παραπομπή των κατηγορουμένων σε εφετείο κακουργημάτων και όχι σε μεικτό ορκωτό, η ειδική σύνθεση του δικαστηρίου (αφού στην κλήρωση δεν συμπεριλήφθησαν όλα τα μέλη της ολομέλειας των εφετών αλλά όσα η ίδια η ολομέλεια με ασαφή κριτήρια όρισε), η διεξαγωγή της δίκης σε ειδική αίθουσα μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού, δύσκολα θα υποστήριζε κανείς ότι δεν την καθορίζουν.

Μια δίκη η οποία καλείται να επικυρώσει την –πρώτη φορά σε τέτοια έκταση και γι αυτό με ιδιαίτερη σημασία- ποινικοποίηση των φιλικών, κοινωνικών και συντροφικών σχέσεων. Να στείλει ένα μήνυμα ισχύος μέσα από την καταδίκη όσων έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή τους στην συγκεκριμένη οργάνωση. Να συμπληρώσει μια εκστρατεία απονοηματοδότησης και απαξίωσης της αντικαθεστωτικής δράσης συνολικά, κατασκευής αστυνομικών σεναρίων και δημοσιογραφικών αποκαλύψεων. Να ολοκληρώσει ένα ακόμα κύκλο για να εμπεδωθεί το μήνυμα ότι οι «τρομοκράτες» είναι στη φυλακή, ότι το κράτος έχει νικήσει, ότι η τάξη έχει κατισχύσει και επιβληθεί. Και όλα αυτά μέσα στη μιντιακή αλήθεια της «απόπειρας απόδρασης των κρατουμένων», του «φόβου στις τάξεις των δικαστών», των «αιτημάτων που παρακωλύουν τη διαδικασία».

Από την πρώτη μέρα της δίκης, οι κατηγορούμενοι και οι δικηγόροι τους απαίτησαν να μαγνητοφωνούνται τα πρακτικά και κυρίως να σταματήσει το φακέλωμα όσων παρακολουθούσαν τη δίκη. Την κατακράτηση δηλαδή των ταυτοτήτων των συγγενών τους, των φίλων τους, των συντρόφων τους και η καταγραφή των στοιχείων τους από την αστυνομία. Μια χαρτογράφηση απαραίτητη για να στηθούν αργότερα νέες διώξεις, να κατασκευαστούν νέες επαφές μεταξύ «υπόπτων για θέματα τρομοκρατίας», να μεγαλώσουν οι λίστες όσων βρίσκονται υπό παρακολούθηση, να δουν κι άλλοι άνθρωποι ευφάνταστα σενάρια για τη ζωή τους στις κυριακάτικες εφημερίδες. Κι ενώ το δικαστήριο έκανε αρχικά δεκτά τα αιτήματα, μετά από λίγο –ύστερα από μια «φιλική συζήτηση» με την αντιτρομοκρατική- ανακοινώνει ότι τελικά δεν μπορούν να ικανοποιηθούν. Και τέλος, το δικαστήριο αποφάσισε ότι η δίκη μπορεί να γίνει ερήμην των κατηγορουμένων και χωρίς τους δικηγόρους τους.

Και αν κάποιοι σοκάρονται, αν κάποιοι απορούν ακόμα, μπορούν να κοιτάξουν γύρω τους. Έχουμε απέναντί μας χωρίς αμφιβολία, ένα σύγχρονο ολοκληρωτικό καθεστώς. Η Τρόικα, οι οίκοι αξιολόγησης μαζί με τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων και την Ένωση Εφοπλιστών καταθέτουν τους νόμους. Οι δημοσιογράφοι υπαγορεύουν ποια είναι τα όρια των διαδηλώσεων, ποιες απεργίες είναι παράνομες, ποιοι έπρεπε να έχουν ήδη συλληφθεί.

Η εκτελεστική εξουσία χάνει ακόμα και τη συμβολική της λειτουργία και το διαμεσολαβητικό της ρόλο. Αντίθετα, η δικαστική ισχυροποιείται διαρκώς, η αστυνομία στρατιωτικοποιείται και στη Σχολή Αλεξιπτωτιστών εκπαιδεύονται στην καταστολή διαδηλώσεων. Οι φυλακές γεμίζουν αγωνιστές. Ο κρατικός μηχανισμός επιδιώκει να ελέγξει /επιτηρήσει /παρέμβει σε κάθε στιγμή του κοινωνικού. Τα έντεκα εκατομμύρια των κατοίκων χωρίζονται σε όσους είναι υπέρ «της σωτηρίας της χώρας» ή κατά. Μια κατάσταση μόνιμης έκτακτης ανάγκης, όχι μια παρεκτροπή αλλά η προϋπόθεση για να γίνει η κρίση ευκαιρία για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, για να δημιουργηθεί ένα κάτεργο 131.944 km2, χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ασφάλεια, μισθούς, αποζημιώσεις, επιδόματα ανεργίας.

Τα περιθώρια αμφιβολίας αφορούν αν θα επιβληθεί επί-σημα κάποιος στρατιωτικός νόμος ή θα κηρυχθεί η χώρα σε «κατάσταση πολιορκίας».

Σε αυτή τη συνθήκη η αλληλεγγύη σε όποιον αγωνίζεται αποκτά αξία ανεκτίμητη. Είτε πρόκειται για την ανυποχώρητη στάση των κατοίκων της Κερατέας, είτε για τον αποφασιστικό και σθεναρό αγώνα των μεταναστών απεργών πείνας, είτε για τις μάχες των φυλακισμένων αγωνιστών η αλληλεγγύη στήνει αναχώματα στην επέλαση της καταστολής, μετατρέπει τις εστίες αντίστασης σε κοινότητες αγώνα. Ή τουλάχιστον το προσπαθεί. Διαμορφώνει τους όρους για την απελευθέρωση των αγωνιστών. Σε τελική ανάλυση διαμορφώνει τους όρους για την ανατροπή και την επανάσταση.

Γιάννης Δημητράκης
Άρης Σειρηνίδης
Σαράντος Νικητόπουλος
Χριστόφορος Κορτέσης
Χρήστος Πολίτης
Πολύκαρπος Γεωργιάδης
Βαγγέλης Πάλλης

Lettre de Christos Politis (8 Janvier)

Lettre de christos politis depuis la prison de grevena
-Indy Nantes, mardi 25 janvier 2011-

Stylianos Glykofridis devait être un homme éminent de son temps, il a été directeur général et superviseur des prisons. Il a appelé le gouvernement à combattre le communisme en «imitant Hitler mais en plus doux» et en 1936, il proposait de limiter les droits des inculpés communistes concernant les promenades et les visites (pour limiter le contact avec les autres prisonniers «qui conduisent au mauvaises conséquences bien connues et non désirées»
La pensée, la perception, les propositions de Stilianos Glykofridis n’ont certainement pas été inexploitées par l’état moderne.

Après que nous ayons été enlevé, moi et K. Barli, à Exarchia le 4 Décembre, nous avons été conduit dans les bureaux de l’antiterrorisme. Alors qu’ils laissaient libre le compagnon, moi ils m’annoncent que je suis en garde à vue après 28 heures. Au même moment le chef de ΕΛΑΣ (la police grecque – Ndt) déclare cyniquement qu’ils m’ont arrêté «parce que j’ai été laissé libre pour l’affaire de la cour d’appel» Pour une affaire donc, pour laquelle j’avais été convoqué et interrogé par le juge d’instruction ordinaire de la 8eme chambre et laissé libre.
La vérité c’est que me prendre en otage les intéresse exactement parce que je suis anarchiste. Parce que les 15 dernières années je me démène à l’intérieur de ce milieu politique radical. Dans mon cas, ce qui est tenté ce n’est pas seulement de monter les charges d’un niveau, mais le développement de la méthode répressive de pénalisation des relations d’amitié et de compagnonnage dont des dizaines de compagnons en lutte vivent les conséquences ces derniers temps.Dans mon affaire, l’antiterrorisme progresse dans la construction de relation puisque je ne connais aucun de mes co-accusés. Après mon incarcération, alors que les cagoulés de l’antiterro parlaient plus fréquemment avec la juge d’instruction que les avocats, j’ai été conduit à la prison de Grevena, dans dans un bâtiment de détention de type C. Malgré qu en accord avec le code pénal «Dans les bâtiments de type C : sont emprisonnés sans communicat’on avec des prisonniers d’autres catégories, les prisonniers condamnés à perpétuité ou au moins à dix ans d’emprisonnement et sont estimés particulièrement dangereux pour la bonne marche des bâtiments d’un autre type.» Une prison isolée, avec des ailes basses et des parois hautes de sorte que l’œil ne peut voir quoi que ce soit, partout des caméras et des systèmes électroniques de sécurité. Une construction immobile et pétrifiée qui cherche à priver de toute stimulation extérieure, à t’aplatir, a t’éliminer mentalement. Évidemment exécutant les ordres, il m’ont placé dans l’aile de «protection», sans que je le demande jamais, sans que je ne le réclame à qui que ce soit et en dépit de mes requêtes continuelles pour partir de là. Comme conséquence de cette insistance délibérée on m’a imposé un régime particulier d’isolement absolu, en essayant – dans une certaine mesure – de me faire renoncer à ma demande de transfert à la prison de Korydallos.

La politique économique inclut indubitablement comme un de ses accessoires une nouvelle «caractéristique» de la répression d’état. Maintenant que le capitalisme ne peut plus cacher son vrai visage, le consensus social ne peut être approché que dans la violence. Avec les décisions juridique déclarant les grèves illégales, les canons à eau, les menaces de conscription, les lacrymo, les opérations «antiterroristes». Avec les appels au calme et les cris des journalistes.C’est seulement ainsi que le territoire grec deviendra une expérience réussie qui transformera le pays en une partie de l’Europe-forte et en paradis des patrons. Avec une population sur laquelle on maintiendra l’exploitation, qui attendra que quelqu’un arrive pour la sauver et ceux qui seront de trop feront la queue aux soupes populaires ou dans les prisons. Déjà depuis le début des année 70, «l’antiterrorisme» politique était le moyen de dépasser la traditionnelle politique anticommuniste. C’était la réponse du régime établi, la répression d’un concurrent devenu omniprésent, diffus, flexible et non précis et statique comme les partis communistes officiels ou l’armée soviétique en Europe de l’est.
Le nouvel ennemi, de plus, c’était les mouvements forts et de diverses formes, ces petites parts du prolétariat qui ne se laissaient pas digérer, au sein de la guérilla urbaine. Ainsi, aujourd’hui ou de plus en plus d’actions et de pratiques politiques sont ciblées par la Direction contre les Crimes de Violence Spéciales, «l’antiterrorisme» devient nécessaire afin de contenir la rage dans les limites d’un prétendu réalisme et d’un conformiste politique.

C’est la raison des poursuites à l’aide d’échantillons ADN plus que douteux, des ré-actualisations successives de la loi «antiterroriste», des poursuites spéciales (ιδιώνυμο) à l’encontre des compagnons pour leur relations sociales, des mises sous surveillance constantes, des prises d’otages de centaines de compagnons par la justice, des dizaines d’entre eux détenus en prisons, de la propagande qui parle de « terroristes » et de «vases communicants»… Tout ça afin de donner d’autres significations à ces mots, d’isoler et de frapper l’ennemi intérieur. Briser ceux qui attisent la haine de classe et intensifient les divisions nationales, ceux qui mettent en avant la solidarité, l’action auto-organisée, et les conflits avec le régime.

Le défi de notre époque, plus urgent que jamais, est de determiner le cours de l’histoire.
Parce que le capitalisme, la misère et la pauvreté universelle qu’il impose ne sont pas à sens unique.

Christos Politis
Prison spéciale de Grevena
le 8 Janvier 2011

Επιστολή του Χρήστου Πολίτη (8 Ιανουαρίου)

Ο Στυλιανός Γλυκοφρύδης πρέπει να ήταν ένας επιφανής άντρας της εποχής του, αφού διατέλεσε διευθυντής και γενικός επόπτης φυλακών. Καλούσε την κυβέρνηση να καταπολεμήσει τον κομμουνισμό «μιμούμενοι κατά τούτο αλλά επί το ηπιότερον τον Χίτλερ» ενώ το 1936 πρότεινε για τους υπόδικους κομμουνιστές να περιοριστούν τα δικαιώματά τους στο επισκεπτήριο και τον προαυλισμό (ώστε να αποφεύγεται η επαφή με τους υπόλοιπους φυλακισμένους «με τας γνωστάς κακάς συνέπειας»).
Η σκέψη, η αντίληψη, οι προτάσεις του Στυλιανού Γλυκοφρύδη φυσικά δεν έμειναν αναξιοποίητες από το σύγχρονο κράτος.

Μετά την αρπαγή μας, εμένα και του Κ. Μπαρλή, από τα Εξάρχεια στις 4 Δεκεμβρίου, οδηγούμαστε στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής. Ενώ ο σύντροφος αφήνεται ελεύθερος, εμένα μου ανακοινώνουν τη σύλληψή μου μετά από 28 ώρες. Ταυτόχρονα, ο αρχηγός της ΕΛΑΣ δηλώνει κυνικά ότι με συνέλαβαν «επειδή αφέθηκα ελεύθερος για την υπόθεση του Εφετείου». Για μια υπόθεση δηλαδή για την οποία είχα κληθεί και εξεταστεί από την 8η τακτική ανακρίτρια και είχα αφεθεί ελεύθερος. Η αλήθεια είναι ότι τους ενδιαφέρει η ομηρία μου ακριβώς επειδή είμαι αναρχικός. Επειδή τα τελευταία 15 χρόνια δραστηριοποιούμαι μέσα από αυτό το ριζοσπαστικό πολιτικό κομμάτι. Στην περίπτωσή μου επιχειρείται όχι απλώς η αναβάθμιση αλλά η εξέλιξη της κατασταλτικής μεθόδου ποινικοποίησης φιλικών και συντροφικών σχέσεων, τα αποτελέσματα της οποίας βιώνουν το τελευταίο διάστημα δεκάδες αγωνιστές. Στη δική μου υπόθεση, η αντιτρομοκρατική προχωρά στην κατασκευή σχέσεων εφόσον δε γνωρίζομαι καν με τους συγκατηγορούμενούς μου. Μετά την προφυλάκισή μου, αφού οι κουκουλοφόροι της αντιτρομοκρατικής μίλαγαν πιο συχνά με την ανακρίτρια απ’ ότι οι δικηγόροι, οδηγούμαι στις φυλακές Γρεβενών, ένα κατάστημα κράτησης τύπου Γ’. Παρά το ότι σύμφωνα με τον σωφρονιστικό κώδικα «Στα Γ’ τύπου κρατούνται χωρίς επικοινωνία με κρατούμενους άλλων κατηγοριών, κρατούμενοι που εκτίουν ποινή ισόβιας κάθειρξης ή πρόσκαιρης κάθειρξης τουλάχιστον δέκα ετών και κρίνονται ιδιαίτερα επικίνδυνοι για την ομαλή κοινή συμβίωση στα καταστήματα άλλου τύπου». Μια φυλακή απομονωμένη, με χαμηλές πτέρυγες και ψηλά τείχη ώστε το μάτι να μην μπορεί να δει οτιδήποτε, παντού κάμερες και ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας. Μια κατασκευή ακίνητη και απολιθωμένη που θέλει να στερήσει κάθε εξωτερικό ερέθισμα, να σε ισοπεδώσει, να σε εξοντώσει ψυχικά. Προφανώς εκτελώντας εντολές με τοποθετούν σε πτέρυγα «προστασίας», χωρίς να το ζητήσω ποτέ, χωρίς να απειλούμαι από κανέναν και παρά τα συνεχή αιτήματά μου να φύγω από εδώ. Αποτέλεσμα αυτής της σκόπιμης επιμονής είναι να μου επιβληθεί ένα ιδιότυπο καθεστώς απόλυτης απομόνωσης, που προσπαθεί –σε ένα βαθμό– να άρει η αίτησή μου για μεταγωγή στις φυλακές Κορυδαλλού.

Η οικονομική πολιτική εμπεριέχει αναμφίβολα σαν συμπλήρωμά της και μια νέα «ποιότητα» κρατικής καταστολής. Σήμερα που ο καπιταλισμός δε μπορεί να κρύψει το πραγματικό του πρόσωπο, η συναίνεση μπορεί να αποσπαστεί μονάχα με τη βία. Με τις δικαστικές αποφάσεις που κηρύσσουν παράνομες τις απεργίες, τις αύρες, τις απειλές για επιστράτευση, τα δακρυγόνα, τις «αντιτρομοκρατικές» επιχειρήσεις. Με τις εκκλήσεις για ψυχραιμία και τις φωνές των δημοσιογράφων. Μονάχα έτσι η ελληνική επικράτεια θα γίνει ένα πετυχημένο πείραμα, που θα την μετατρέψει σε περιφέρεια της ισχυρής Ευρώπης και παράδεισο των αφεντικών. Με έναν πληθυσμό που θα υπομένει, θα περιμένει κάποιον να έρθει να τον σώσει και όσους περισσεύουν να συνωστίζονται στα συσσίτια και τις φυλακές. Ήδη απ’ τις αρχές του ’70, η «αντιτρομοκρατική» πολιτική ήταν το ξεπέρασμα της παραδοσιακής αντικομμουνιστικής πολιτικής. Ήταν η καθεστωτική απάντηση, η καταστολή ενός αντιπάλου που ήταν πανταχού παρών, διάχυτος, ευέλικτος και όχι συγκεκριμένος και στατικός όπως τα επίσημα κομμουνιστικά κόμματα ή ο σοβιετικός στρατός στην ανατολική Ευρώπη. Ο καινούριος εχθρός πλέον ήταν τα δυναμικά και πολύμορφα κινήματα, τα προλεταριακά εκείνα κομμάτια που δεν αφομοιώνονταν, το αντάρτικο πόλης. Έτσι σήμερα, όπου όλο και περισσότερες δραστηριότητες και πολιτικές πρακτικές βρίσκονται στο στόχαστρο της Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Εγκλημάτων Ειδικής Βίας, η «αντιτρομοκρατία» απαιτείται για να παραμείνει η οργή περίκλειστη στα όρια ενός προφασιζόμενου ρεαλισμού και του καθωσπρεπισμού. Γι αυτό οι διώξεις με τα πιο αμφίβολα δείγματα DNA, οι διαδοχικές αναβαθμίσεις του τρομονόμου, οι επικηρύξεις, το ιδιώνυμο των συντροφικών και κοινωνικών σχέσεων, οι διαρκείς παρακολουθήσεις, οι εκατοντάδες αγωνιστές που βρίσκονται σε δικαστική ομηρία και οι δεκάδες που κρατούνται στις φυλακές, η προπαγάνδα που μιλάει για «τρομοκράτες» και «συγκοινωνούντα δοχεία»… Για να προσδώσουν αλλότριες σημασίες, να απομονώσουν και στο τέλος να χτυπήσουν τον εσωτερικό εχθρό. Όσους συνδαυλίζουν το ταξικό μίσος και εντείνουν τον εθνικό διχασμό, όσους προωθούν την αλληλεγγύη, αυτοοργανωμένη δράση και τη σύγκρουση με το καθεστώς.

Το στοίχημα της εποχής μας, πιο επιτακτικό από ποτέ, είναι να καθορίσουμε την εξέλιξη της ιστορίας. Γιατί ο καπιταλισμός, η καθολική φτώχεια της και η μιζέρια που επιβάλλει δεν είναι μονόδρομος.

Χρήστος Πολίτης
Κλειστή Φυλακή Γρεβενών
8 Ιανουαρίου 2010

Letter from Christos Politis: Some very first thoughts on my detention

(…)

1. This letter does not constitute an overall political analysis of the anti-terrorist operation which began on December 4th, but rather a first political reading of my detention; of its meanings and wider aims.

2. It is a fact that I find myself in prison exactly because I am an anarchist; because for 15 years now I am continuously active through this radical political element. A reading of the legal documents of my case, together with the cynical statement by the chief of the greek police – that I was arrested because I was released in the High-court case*- are indisputable proof of this. I find myself locked up here, and I am deeply convinced of this, for our reactions to the murder of Christoforos Marinos in ’96, for the barricades outside the examination centres in ’98, for the anti-war demonstrations in ’99, for the demonstrations against the european leaders’ summit in Thessaloniki in 2003, for the student protests in ’06-’07, for our solidarity to the prisoners’ struggles and to all those prisoners who refuse to bow their head, for the December insurrection, for…, for… For being everywhere, with our smaller or larger forces, where nothing seemed certain and social entropy gave again a meaning to our lives and strength to our struggles.

3. On the 4th of December we were taken to police headquarters together with my friend and comrade Kostas Barlis, from outside a café in Exarchia by police officers from the Delta force and the antiterrorist unit. My friend is released approximately 16 hours later. I am handed the report of my arrest 26 hours after I was taken in. And then the madness begins. Because if during the last period we can see in a series of cases the criminalization of relationships of friendship and comradeship, in my case they can’t even “invoke” that. I am in prison for a case in which I do not even know my fellow accused. No witnesses recognize me, no police officers are claiming that I met with anyone of my fellow accused, none of the phone taps have a mention of my name and as far as the search carried out in my house the only thing worth mentioning is that they stole my shaving machine, so also my DNA (I will note that this is not even mentioned in the confiscation report). However, according to the antiterrorist unit the first “incriminating” evidence was that on the night of November 24th they saw me moving parallel to Praxitelous street in Piraeus. So what if on Iroon Politehniou street, three side-streets down the road, is were my attorney’s office is situated. So what if I paid him a visit that night as in a few days I had to present myself to the interrogator in regards to the High-court case. The second “indisputable” piece of evidence is that I had a drink in Exarchia, the area in which I socialize with dozens of people everyday, with an “unknown person” who according to the antiterrorist unit had eaten earlier a souvlaki with one of my fellow accused. Each can come to their own conclusion. Of course, for that whole week that I was kept in the antiterrorist division I remained isolated in a 1by3 cell, without a window and with the light constantly switched on. And then came the pre-determined decision for my detention and not only that but in Grevena. Grevena is a high-security prison where only long-term convicts are held and not those accused pending trial, plus it is situated 500km away from Athens, making any communication with friends, comrades, family and lawyers almost impossible.

4. The two very serious prosecutions against me within the space of two weeks and my detention should not spread confusion and be considered only as a continuous effort for me personally to be placed in a regime of suffocative control. On the contrary, this whole setting of extermination lies in the heart of modern repressive policy; in the heart of a multilevel plan aiming at the intimidation and the imposing of discipline on the new “dangerous classes” and the neutralization of the regimes’ political rivals. Aiming at the stultification, in other words, of the projects of self-activity, direct action, solidarity and the struggle for the re-appropriation of life; at the undermining of the anarchist and anti-authoritarian dynamic inside social fermentations. So that the recent general strike and the dynamic demonstrations of December 15th last for only a day, so that resistance is devalued, those in struggle are scorned, Keratea becomes simply an area a little outside of Athens, December is forgotten and celebrated like the 17th of November. And for the kingdom of death and order to be established, for the victorious attack of the capitalist world to triumph, it is necessary to multiply all those that find themselves targeted. The penal spectrum must be widened and legal concepts must be expanded with a permanent character of intentional vagueness; to lose every meaning or rather, even better, to acquire their full meaning with the enforcement of a state of emergency. Without any reserve, the interrogators and the prosecutors keep proving that their only preoccupation is how to crush the enemy within. And after, it’s the turn of the monotony of the correctional facilities and the pure, raw violence of incarceration.

5. The fabricated and canalized prosecutions based on the scenarios and fixations of the antiterrorist unit resemble cluster bombs. They aim somewhere in order to strike in a large radius around them, to destroy a wider area. This prosecution is not about me personally. This prosecution wants to instill fear in everyone. To make us cautious with who we talk. With who we go fly-posting. With whom we bring out a pamphlet. With whom we walk side by side in demonstrations. With who we exchange points of view at different events. And of course where we go. To infuse our everyday life with suspicion and fear. The clerks of the troika offer us generously the permanent “alibi” of obedience, a transient security and the false certainty of submission. Because who will dispute, without making a complete fool of themselves, that if we wanted nothing, if we were anarchists until we finished high-school, if we were “relieved” with the signing of the memorandum, if we hated immigrants, if we were fuming against the koukouloforoi (hooded-ones), if we were in fear of the “terrorists” neither myself nor many others who resist would have suffered the consequences of repression.

6. The struggle, however, will not retreat. The regime and its various officials will never feel neither joy nor relief. We stand by the imprisoned anarchists, the prisoners in struggle. Until their liberation. We continuously contribute to the –theoretical and organizational- composition of our class and we develop the necessary strategic planning for achieving its victory. Let’s stand up. And let us take the next step. For the social/class counterattack. For the proletarian storming of the heavens.  P.S. As a good comrade once said to me: “Patience. Strength. Faith in the cause. We are right. Final.” These words will be my guide in these truly difficult moments.

Christos Politis Grevena
Prison
16/12/2010

* On May 22nd , 2008 and around noon on the way to get my motorbike which I had left near Panormou metro station I was taken to Police Headquarters where I was asked various questions on my whereabouts the previous night. After some hours I was released. On the previous night an arson attack on vehicles had taken place within the perimeter of the high court of Athens. From this moment in time and onwards published articles start to appear based on police scenarios, which link me in the beginning with the arson attack against vehicles at the high court and later on present me as participating in various organizations and attacks, many times as being a leading figure. Last November they actually reached the point of announcing through the television an arrest warrant against me, which in reality did not even exist. At the same time, for long periods I had visible police surveillance. And the highlight, 2,5 years later I was summoned to defend myself as I was accused for the High court case. Indeed I presented myself to the interrogator on December 2nd and was released (for 2 days!).

Κείμενο του Χρήστου Πολίτη: Πολύ πρώτες σκέψεις σχετικά με την προφυλάκισή μου

[PDF]

Χτυπάτε.
Βαριά η τιμή του πόνου.
Μη δείχνετε καθόλου ανθρωπιά.
Κάθε στιγμή να μας θυμίζει
το δίκιο και το άδικο,
τον άνθρωπο και το χτήνος,
το έγκλημα και το καθήκον.
Αλέξανδρος Παναγούλης, «Χτυπάτε»

1. Αυτό το γράμμα δεν αποτελεί μια συνολική πολιτική τοποθέτηση για την αντιτρομοκρατική επιχείρηση που ξεκίνησε στις 4 Δεκεμβρίου, αλλά μια πρώτη πολιτική ανάγνωση της προφυλάκισής μου. Των σημασιών και των ευρύτερων στόχων που αυτή έχει.

2. Είναι γεγονός πως βρίσκομαι στη φυλακή ακριβώς επειδή είμαι αναρχικός. Επειδή εδώ και 15 χρόνια διαρκώς δραστηριοποιούμαι μέσα από αυτό το ριζοσπαστικό πολιτικό κομμάτι. Μια ανάγνωση της δικογραφίας, μα και η κυνική δήλωση του αρχηγού της ελληνικής αστυνομίας -πως με συνέλαβαν επειδή αφέθηκα ελεύθερος για την υπόθεση του εφετείου*- το αποδεικνύουν περίτρανα. Βρίσκομαι εδώ κλεισμένος, και είμαι βαθιά πεπεισμένος γι αυτό, για τις αντιδράσεις μας στη δολοφονία του Χριστόφορου Μαρίνου το ΄96, για τα οδοφράγματα έξω από τα εξεταστικά το ΄98, για τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις το ΄99, για τις διαδηλώσεις ενάντια στην σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών στη Θεσσαλονίκη το 2003, για τα φοιτητικά το ΄06 -΄07,  για την αλληλεγγύη μας στους αγώνες των κρατουμένων και σε όσους φυλακισμένους δε σκύβουν το κεφάλι, για την εξέγερση του Δεκέμβρη, για…, για… Γιατί βρεθήκαμε παντού, με τις μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις μας, όπου τίποτα δεν έμοιαζε σίγουρο και η κοινωνική εντροπία έδινε ξανά νόημα στη ζωή μας και δύναμη στους αγώνες μας.

3. Στις 4 Δεκεμβρίου με προσήγαγαν στην ασφάλεια μαζί με τον φίλο και σύντροφο Κώστα Μπαρλή, έξω από μια καφετέρια στα Εξάρχεια αστυνομικοί της ομάδας Δέλτα και της αντιτρομοκρατικής. Ο φίλος μου αφήνεται ελεύθερος 16 ώρες περίπου αργότερα. Εμένα μου παραδίδεται η έκθεση σύλληψης 26 ώρες μετά την προσαγωγή μου. Και μετά αρχίζει η τρέλα. Γιατί αν το τελευταίο διάστημα βλέπουμε σε μια σειρά υποθέσεων να ποινικοποιούνται οι φιλικές και συντροφικές σχέσεις, στην περίπτωσή μου δεν μπορούν να «επικαλεστούν» ούτε καν αυτό. Είμαι στη φυλακή για μια υπόθεση της οποίας ούτε τους συγκατηγορούμενους δεν γνωρίζω. Κανένας μάρτυρας δε με αναγνωρίζει, κανένας αστυνομικός δεν υποστηρίζει ότι συναντήθηκα με κάποιον από τους συγκατηγορούμενούς μου, σε καμία τηλεφωνική υποκλοπή δεν ακούγεται το όνομά μου και όσον αφορά την έρευνα που έγινε στο σπίτι μου το μόνο που αξίζει να αναφερθεί είναι ότι κλέψανε την ξυριστική μου μηχανή, άρα και το DNA μου (σημειώνω ότι αυτό δεν αναφέρεται καν στην έκθεση κατάσχεσης). Σύμφωνα όμως με την αντιτρομοκρατική το πρώτο «ενοχοποιητικό» στοιχείο είναι ότι το βράδυ της 24ης Νοεμβρίου με είδαν να κινούμαι παράλληλα με την οδό Πραξιτέλους στον Πειραιά. Τί κι αν στην Ηρώων Πολυτεχνείου, τρία στενά παράλληλα της Πραξιτέλους, βρίσκεται το γραφείο του δικηγόρου μου. Τί κι αν τον επισκέφτηκα εκείνο το βράδυ, λίγες μέρες πριν παρουσιαστώ στην ανακρίτρια για την υπόθεση του εφετείου. Το δεύτερο «ατράνταχτο» στοιχείο είναι ότι ήπια ένα ποτό στα Εξάρχεια, στην περιοχή που καθημερινά συναναστρέφομαι με δεκάδες ανθρώπους, με «άγνωστο άτομο», το οποίο σύμφωνα με την αντιτρομοκρατική είχε φάει προηγουμένως σουβλάκια μαζί με έναν από τους συγκατηγορούμενούς μου. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Φυσικά, όλη αυτή την εβδομάδα που κρατήθηκα στην αντιτρομοκρατική ήμουν απομονωμένος σ’ ένα κελί ένα επί τρία, χωρίς παράθυρο και με το φως συνέχεια ανοιχτό. Και μετά ήρθε η προειλημμένη απόφαση της προφυλάκισής μου και μάλιστα στα Γρεβενά. Οι φυλακές Γρεβενών είναι υψίστης ασφαλείας όπου κρατούνται βαρυποινίτες και όχι υπόδικοι και βρίσκονται 500χλμ μακριά από την Αθήνα, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη κάθε επικοινωνία με φίλους, συντρόφους, συγγενείς, δικηγόρους.

4. Οι δύο βαρύτατες διώξεις σε βάρος μου σε διάστημα μόλις δύο εβδομάδων και η προφυλάκισή μου, δεν πρέπει να μπερδέψουν και να θεωρηθούν μονάχα μια διαρκής προσπάθεια να βρεθώ εγώ προσωπικά σ΄ ένα καθεστώς ασφυκτικού ελέγχου. Αντίθετα, όλο αυτό το σκηνικό εξόντωσης βρίσκεται στην καρδιά της σύγχρονης κατασταλτικής πολιτικής. Στην καρδιά ενός πολυεπίπεδου σχεδιασμού που αποσκοπεί στον εκφοβισμό και στην εκπειθάρχηση των νέων «επικίνδυνων τάξεων» και στην εξουδετέρωση των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Στην αχρήστευση δηλαδή των προταγμάτων της αυτενέργειας, της άμεσης δράσης, της αλληλεγγύης και του αγώνα για την επανοικειοποίηση της ζωής. Στην υπονόμευση της δυναμικής των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών μέσα στις κοινωνικές διεργασίες. Έτσι ώστε η πρόσφατη γενική απεργία και οι δυναμικές διαδηλώσεις της 15ης Δεκεμβρίου να κρατήσουν μόνο μια μέρα, η αντίσταση να υποτιμηθεί, οι αγωνιστές να απαξιωθούν, η Κερατέα να είναι απλώς μια περιοχή λίγο έξω από την Αθήνα, ο Δεκέμβρης να ξεχαστεί και να γιορτάζεται σαν το τριήμερο του Πολυτεχνείου. Και για να εγκαθιδρυθεί το βασίλειο του θανάτου και της τάξης, για να επιβληθεί νικηφόρα η επίθεση του καπιταλιστικού κόσμου, χρειάζεται όσοι βρίσκονται στο στόχαστρό του να πολλαπλασιαστούν. Το ποινικό φάσμα να διευρυνθεί και οι νομικές έννοιες να διασταλούν με έναν μόνιμο χαρακτήρα σκόπιμης ασάφειας. Να χάσουν κάθε σημασία τους  ή ίσως καλύτερα να αποκτήσουν την πλήρη σημασία τους με την επιβολή ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Χωρίς ενδοιασμούς οι ανακριτές και οι εισαγγελείς αποδεικνύουν διαρκώς πως μόνο τους μέλημα είναι να τσακίσουν τον εσωτερικό εχθρό. Και μετά, σειρά να πάρει η μονοτονία των σωφρονιστικών καταστημάτων και η καθαρή, ωμή βία του εγκλεισμού.

5. Οι κατασκευασμένες και κατευθυνόμενες διώξεις με βάση τα σενάρια και τις εμμονές της αντιτρομοκρατικής θυμίζουν βόμβες διασποράς. Στοχεύουν κάπου για να πλήξουν σε μεγάλη ακτίνα γύρω τους, να καταστρέψουν μια ευρύτερη περιοχή. Αυτή η δίωξη δεν αφορά μονάχα εμένα προσωπικά. Αυτή η δίωξη θέλει να φοβίσει τον καθένα. Να προσέχουμε με ποιούς μιλάμε. Με ποιούς αφισσοκολλούμε. Με ποιούς βγάζουμε έντυπα. Με ποιούς συμπορευόμαστε στις διαδηλώσεις. Με ποιούς ανταλλάσουμε απόψεις στις εκδηλώσεις. Και φυσικά πού πηγαίνουμε. Να εμποτίσουν την καθημερινότητά μας με καχυποψία και φόβο. Οι υπάλληλοι της τρόικας μας προσφέρουν απλόχερα το μόνιμο «άλλοθι» της υπακοής, την πρόσκαιρη ασφάλεια και την ψεύτικη σιγουριά της υποταγής. Γιατί ποιός θα αμφισβητήσει, χωρίς  να γελοιοποιηθεί τελείως, πως αν μας αρκούσε το τίποτα, αν ήμασταν αναρχικοί μέχρι να πάμε πενταήμερη, αν είχαμε «ανακουφιστεί» μετά την υπογραφή του μνημονίου, αν μισούσαμε τους μετανάστες, αν αγανακτούσαμε με τους κουκουλοφόρους, αν φοβόμασταν τους «τρομοκράτες», καμία από τις συνέπειες της καταστολής δε θα είχα υποστεί ούτε εγώ ούτε πολλοί άλλοι που αντιστέκονται.

6. Ο αγώνας όμως δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Το καθεστώς και οι διάφοροι αξιωματούχοι του δεν πρόκειται να αισθανθούν ούτε χαρά ούτε ανακούφιση. Εμείς στεκόμαστε δίπλα στους φυλακισμένους αναρχικούς, δίπλα στους φυλακισμένους αγωνιστές. Ως την απελευθέρωσή τους. Συμβάλλουμε διαρκώς στη συγκρότηση -θεωρητική και οργανωτική- της τάξης μας και αναπτύσσουμε τον αναγκαίο στρατηγικό σχεδιασμό για την επίτευξη της νίκης της.

Ας σταθούμε όρθιοι. Και ας κάνουμε το επόμενο βήμα. Για την κοινωνική/ταξική αντεπίθεση. Για την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό.

Υ.Γ. Όπως μου είχε πει κάποτε ένας καλός σύντροφος: «Υπομονή. Δύναμη. Πίστη στην υπόθεση. Έχουμε δίκιο. Τέλος». Αυτές οι λέξεις θα γίνουν οδηγός μου σ’ αυτές τις πραγματικά δύσκολες στιγμές.

Χρήστος Πολίτης
Κλειστή Φυλακή Γρεβενών
16 Δεκέμβρη 2010

*  Το μεσημέρι της 22ας Μαϊου του 2008, πηγαίνοντας να πάρω τη μηχανή μου κοντά στο μετρό της Πανόρμου, με προσήγαγαν στη ΓΑΔΑ όπου μου έκαναν διάφορες ερωτήσεις για το πού βρισκόμουν το προηγούμενο βράδυ. Μετά από κάποιες ώρες με άφησαν ελεύθερο. Το προηγούμενο βράδυ είχε πραγματοποιηθεί εμπρησμός οχημάτων στο χώρο του εφετείου Αθηνών. Από αυτό το χρονικό σημείο και μετά αρχίζουν να εμφανίζονται δημοσιεύματα βασισμένα σε αστυνομικά σενάρια, που με συσχετίζουν κατ’ αρχήν με τον εμπρησμό των οχημάτων στο εφετείο και κατόπιν με εμφανίζουν να συμμετέχω σε διάφορες οργανώσεις και ενέργειες, πολλές φορές με σημαίνοντα ρόλο. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο τον προηγούμενο Νοέμβρη να ανακοινώσουν τηλεοπτικά ένταλμα εις βάρος μου, το οποίο στην πραγματικότητα δεν υπήρχε. Παράλληλα, για μεγάλα χρονικά διαστήματα είχα εμφανή αστυνομική παρακολούθηση. Ως αποκορύφωμα, 2,5 χρόνια μετά έλαβα κλήση να απολογηθώ ως κατηγορούμενος για την υπόθεση του Εφετείου. Πράγματι παρουσιάστηκα στην 8η τακτική ανακρίτρια στις 2 Δεκεμβρίου όπου και αφέθηκα ελεύθερος (για δύο μέρες!).

Σχετικά με το blog

Το Mare Nostrum είναι μια προσπάθεια «να μη τους βλέπουμε καν». Να σπάσουμε τα όρια που θέτει η φυλακή. Την καταμέτρηση, τη σύγχρονη αρχιτεκτονική του εγκλεισμού, τις μέρες που μοιάζουν όλες ίδιες, τα συρματοπλέγματα. Γιατί εδώ θέλουν να χαθούμε, να πηγαίνουμε για φάρμακα μεσημέρι-βράδυ, να μη βγαίνουμε στο προαύλιο, να μη σκεφτόμαστε, να μη μιλάμε. Στο τέλος να διαλυθούμε, να χάσουμε τον εαυτό μας και να υπογράψουμε τις σύγχρονες δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Να αποκηρύξουμε. Απέναντι σ’ αυτό το σχέδιο δεν έχουμε παρά να αντιπαραβάλλουμε τη συνείδηση, να προτάξουμε τις συντροφικές σχέσεις και τον αγώνα. Τη διαρκή μας κίνηση ακόμα και μέσα στα τείχη.

Εδώ βρίσκεται και η αξία αυτού του blog. Γιατί δίνει τη δυνατότητα να μπορώ να τοποθετηθώ, όχι μόνο για την υπόθεση της 4ης Δεκεμβρίου και την προφυλάκισή μου, μα και για όσα συμβαίνουν εκεί έξω. Να παραμείνω παρών και να συμβάλλω για να ηττηθούν οι συντεχνιακές λογικές, να συγκεκριμενοποιηθεί η οργή, να φτάσουν στα άκρα οι διάσπαρτοι αγώνες. Να οργανωθούν και να συναντηθούν. Και να σαρώσουν μια για πάντα τον καπιταλιστικό κόσμο…

Υ.Γ. Αν και όσοι έχουν αναλάβει το τεχνικό κομμάτι δεν έχουν άμεσο λόγο για τις αναρτήσεις, παρόλα αυτά δεν τους αντιλαμβάνομαι σαν μια αμιγώς τεχνική ομάδα αλλά ως συντρόφους που αναπτύσσουμε μια αμφίδρομη πολιτική σχέση. Μια σχέση κριτικής και αμοιβαίας ριζοσπαστικοποίησης και εμβάθυνσης.

25 Δεκεμβρίου 2010
Κλειστή Φυλακή Γρεβενών
Χρήστος Πολίτης